غزل ۱۲۳ مولانا
| ۱ | دیدم شَهِ خوب خوش‌لِقا را | آن چَشم و چراغِ سینه‌ها را | |
| ۲ | آن مونس و غمگسار دل را | آن جان و جهان جان فزا را | |
| ۳ | آن کس که خِرَد دَهَد خِرَد را | آن کس که صَفا دَهَد صفا را | |
| ۴ | آن سَجده‌گَهِ مَه و فلک را | آن قبلۀ جان اولیا را | |
| ۵ | هر پارۀ من جدا همی‌گفت | کای شُکر و سپاس مَر خدا را | |
| ۶ | موسی چو بدید ناگهانی | از سوی درختْ آن ضیا را | |
| ۷ | گفتا که ز جست‌و‌جویْ رَستَم | چون یافتم این چُنین عَطا را | |
| ۸ | گفت ای موسی سَفَر رها کُن | وز دست بِیَفکن آن عصا را | |
| ۹ | آن دَم موسی ز دل برون کرد | همسایه و خویش و آشنا را | |
| ۱۰ | اِخْلَعْ نَعلَیک این بُوَد این | کز هر دو جهانْ بِبُر وَلا را | |
| ۱۱ | در خانۀ دل جز او نگُنجد | دل داند رَشک انبیا را | |
| ۱۲ | گفت ای موسی به کَف چه داری؟ | گفتا که عصاست راه ما را | |
| ۱۳ | گفتا که عصا ز کَف بِیَفکن | بنگر تو عجایب سَما را | |
| ۱۴ | اَفکنْد و عصاشْ اژدَها شد | بگریخت چو دید اژدها را | |
| ۱۵ | گفتا که بگیر تا مَنَش باز | چوبی سازم پی شما را | |
| ۱۶ | سازم ز عَدوت دست‌یاری | سازم دشمنت مُتّکا را | |
| ۱۷ | تا از جُزِ فضل من ندانی | یاران لطیف باوفا را | |
| ۱۸ | دست و پایت چو مار گردد | چون درد دهیم دست و پا را | |
| ۱۹ | ای دستْ مگیر غیر ما را | ای پا مَطَلَب جز انتها را | |
| ۲۰ | مَگْریز ز رنجِ ما که هر جا | رنجی‌ست رهی بُوَد دوا را | |
| ۲۱ | نَگْریخت کسی ز رنجْ الا | آمد بَتَرَش پی جَزا را | |
| ۲۲ | از دانه گریز بیم آن‌جاست | بگذار به عقل بیم جا را | |
| ۲۳ | شمس تبریز لطف فرمود | چون رفت بِبُرد لطف‌ها را |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!