غزل ۱۲۴ مولانا
| ۱ | ساقی تو شرابِ لامَکان را | آن نام و نشانِ بی‌نشان را | |
| ۲ | بِفْزا که فَزایشِ رَوانی | سَرمَست و رَوانه کُن رَوان را | |
| ۳ | یک بارِ دِگَر بیا دَرآموز | ساقی گشتنْ تو ساقیان را | |
| ۴ | چون چَشمه بِجوش از دلِ سَنگ | بِشْکَن تو سَبویِ جسم و جان را | |
| ۵ | عِشرَت دِهْ عاشقانِ میْ را | حَسرَت دِهْ طالِبانِ نان را | |
| ۶ | نان مِعْماری‌ست حَبْسِ تَن را | میْ بارانی‌ست باغِ جان را | |
| ۷ | بَستم سَرِ سُفره زمین را | بُگشا سَرِ خُمّ آسْمان را | |
| ۸ | بَربَند دو چَشمِ عیب بین را | بُگْشایْ دو چَشمِ غَیب دان را | |
| ۹ | تا مَسجد و بُتکَده نَمانَد | تا نَشْناسیم این و آن را | |
| ۱۰ | خاموش که آن جهانِ خاموش | در بانگ دَرآرَد این جهان را |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!