غزل ۱۳۷۶ مولانا
| ۱ | کاری ندارد این جهان، تا چند گِل‌کاری کُنم؟ | حاجَت ندارد یارِ من، تا که مَنَش یاری کُنم | |
| ۲ | من خاکِ تیره نیستم، تا بادْ بر بادَم دَهَد | من چَرخِ اَزْرَق نیستم، تا خِرقه زَنگاری کُنم | |
| ۳ | دُکّان چرا گیرم چو او بازار و دُکّانَم بُوَد؟ | سُلطانِ جانَم، پس چرا چون بنده جانداری کُنم؟ | |
| ۴ | دُکّانِ خود ویران کُنم، دُکّانِ من سودایِ او | چون کانِ لَعْلی یافتم، من چون دُکان‌داری کُنم؟ | |
| ۵ | چون سَرشِکَسته نیستم، سَر را چرا بَندَم؟ بگو | چون من طَبیبِ عالَمَم، بَهرِ چه بیماری کُنم؟ | |
| ۶ | چون بُلبُلم در باغِ دل، نَنگ است اگر جُغدی کُنم | چون گُلْبُنم در گُلْشَنش، حیف است اگر خاری کُنم | |
| ۷ | چون گشته‌اَم نزدیکِ شَهْ، از ناکَسان دوری کُنم | چون خویشِ عشقِ او شُدم، از خویشْ بیزاری کُنم | |
| ۸ | زَنجیر بر دَستَم نَهَد، گَر دست بر کاری نَهَم | در خُنْبِ میْ غَرقَم کُند، گَر قَصدِ هُشیاری کُنم | |
| ۹ | ای خواجه من جامِ مِی‌اَم، چون سینه را غمگین کُنم؟ | شمع و چراغِ خانه‌ام، چون خانه را تاری کُنم؟ | |
| ۱۰ | یک شب به مهمانِ من آ، تا قُرصِ مَهْ پیشَت کَشَم | دلْ را به پیشِ من بِنِه، تا لُطف و دِلداری کُنم | |
| ۱۱ | در عشق اگر بی‌جان شَوی، جان و جهانَت من بَسَم | گر دُزدْ دَستارَت بَرَد، من رَسمِ دَستاری کُنم | |
| ۱۲ | دل را مَنِه بر دیگری، چون من نیابی گوهری | آسان دَرآ و غَم مَخور، تا مَنْت غَم‌خواری کُنم | |
| ۱۳ | اَخْرَجْتُ نَفَسی عَنْ کَسَلْ، طَهَّرْتُ روحی عَنْ فَشَلْ | لا مَوْتَ اِلّا بِالْاَجَلْ، بر مرگْ سالاری کُنم | |
| ۱۴ | شُکْری عَلی لَذْاتِها، صَبْری عَلی آفاتِها | یا ساقیی قُمْ‌هاتِها، تا عیش و خَمّاری کُنم | |
| ۱۵ | اَلْخَمْرُ ما خَمَّرْتُهُ، وَالْعَیْشُ ما باشَرْتُهُ | پُخته‌ست انگورم، چرا من غوره‌اَفْشاری کُنم؟ | |
| ۱۶ | ای مُطربِ صاحِب‌نَظَر، این پَرده می‌زَن تا سَحَر | تا زنده باشم زنده‌سَر، تا چند مُرداری کُنم؟ | |
| ۱۷ | پِنْدار کِامْشب شب‌پَری، یا در کِنارِ دِلْبَری | بی‌خواب شو هَمچون پَری، تا من پَری‌داری کُنم | |
| ۱۸ | قَدْ شَیَّدُوا اَرْکانَنا وَاسْتَوْضَحُوا بُرْهانَنا | حَمْدًا عَلی سُلْطانِنا، شیرم، چه کَفتاری کُنم؟ | |
| ۱۹ | جاءَ الصَّفا زالَ الْحَزَنْ، شُکْرًا لِوَهّابِ الْمِنَن | ای مُشتری، زانو بِزَن، تا من خریداری کُنم | |
| ۲۰ | زان از بِگَه دَف می‌زَنَم، زیرا عروسی می‌کُنم | آتش زَنَم اَنْدَر تُتُق، تا چند سَتّاری کُنم؟ | |
| ۲۱ | زین آسْمانِ چون تُتُق، من گوشه گیرم چون اُفُق | ذوالْعَرش را گردم قُنُق، بر مُلْکْ جَبّاری کُنم | |
| ۲۲ | اَلدّارُ مَنْ لا دارَلَهْ، وَالْمالُ مَنْ لا مالَ لَهْ | خامُش اگر خامُش کُنی، بَهرِ تو گُفتاری کُنم | |
| ۲۳ | با شَمسِ تبریزی اگر هم‌خو و هم‌اِسْتاره‌اَم | چون شَمس اَنْدَر شش جِهَت، باید که اَنْواری کُنم |
#دکلمه_غزل_مولانا با صدای #عبدالکریم_سروش دانلود فایل
❤️❤️❤️❤️❤️
نیاز به تفسیرش دارم
سپاس بی کران بابت راه نمایی متنی.