غزل ۱۴۰۰ مولانا

۱	تیزْ دَوَم، تیز دَوَم، تا به سواران بِرَسَم	نیست شَوَم، نیست شَوَم، تا بَرِ جانان بِرَسَم
۲	خوش شُده‌ام، خوش شُده‌ام، پارهٔ آتش شُده‌ام	خانه بِسوزم، بِرَوَم، تا به بیابان بِرَسَم
۳	خاک شَوَم، خاک شَوَم، تا زِ تو سَرسَبز شَوَم	آب شَوَم، سَجده‌کُنان، تا به گُلِستان بِرَسم
۴	چون که فُتادم زِ فَلَک، ذَرِّه‌صِفَتْ لَرزانَم	ایمِن و‌ بی‌لَرز شَوَم، چونک به پایان بِرَسَم
۵	چَرخ بُوَد جایِ شَرَف، خاک بُوَد جایِ تَلَف	بازرَهَم زین دو خطر، چون بَرِ سُلطان بِرَسَم
۶	عالَم این خاک و هوا، گوهرِ کُفر است و فَنا	در دلِ کُفر آمده‌ام، تا که به ایمان بِرَسَم
۷	آن شَهِ موزونِ جهان، عاشقِ موزون طَلَبَد	شد رُخِ من سِکّهٔ زَر، تا که به میزان بِرَسَم
۸	رَحمتِ حق آب بُوَد، جُز که به پَستی نَرَوَد	خاکی و مَرحوم شَوَم، تا بَرِ رَحمان بِرَسَم
۹	هیچ طبیبی نَدَهَد،‌ بی‌مَرضی حَبّ و دَوا	من همگی دَرد شَوَم، تا که به دَرمان بِرَسَم