غزل ۱۴۰۷ مولانا
| ۱ | دوش چه خورده‌‌‌یی بگو، ای بُتِ هَمچو شِکَّرم | تا همه سال روز و شب، باقیِ عُمر از آن خورَم | |
| ۲ | گَر تو غَلَط دهی مرا، رنگِ تو غَمْز می‌کُند | رنگِ تو تا بِدیده‌‌‌‌‌ام دَنگ شده‌‌‌‌ست این سَرَم | |
| ۳ | یک نَفَسی عِنان بِکَش، تیز مَرو زِ پیشِ من | تا بِفُروزَد این دِلَم، تا به تو سیر بِنْگَرَم | |
| ۴ | سخت دِلَم همی‌طَپَد، یک نَفَسی قَرار کُن | خون زِ دو دیده می‌چَکَد، تیز مَرو زِ مَنْظَرَم | |
| ۵ | چون زِ تو دور می‌شَوَم، عِبرتِ خاکِ تیره‌‌‌‌‌ام | چون که بِبینَمَت دَمی، رونَقِ چَرخِ اَخْضَرَم | |
| ۶ | چون رُخِ آفتاب شُد دور زِ دیدهٔ زمین | جامه سیاه می‌کُند شب زِ فِراق، لاجَرَم | |
| ۷ | خور چو به صبح سَر زَنَد، جامه سپید می‌کُند | ای رُخَت آفتابِ جان دور مَشو زِ مَحْضَرَم | |
| ۸ | خیره کُشی مَکُن بُتا خیره مَریز خونِ من | تنگ دلی مَکُن بُتا دَرمَشِکَن تو گوهَرَم | |
| ۹ | ساغَرِ میْ خیالِ تو بر کَفِ من نَهاد دی | تا بِنَدیدَمَت دَرو، مَیل نَشُد به ساغَرَم | |
| ۱۰ | دارویِ فَربَهی زِ تو یافت زمین و آسْمان | تَربیتی نِما مرا از بَرِ خود، که لاغَرَم | |
| ۱۱ | ای صَنَمِ ستیزه گَر، مَستِ سِتیزه‌اَت شِکَر | جانِ تو است جانِ من، اَخْتَرِ توست اَخْتَرَم | |
| ۱۲ | چند به دل بِگُفته‌‌‌‌‌ام خون بِخور و خَموش کُن | دل کِتَفَک همی‌زَنَد که تو خَموش، من کَرَم |
#دکلمه_غزل_مولانا با صدای #عبدالکریم_سروش دانلود فایل
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!