غزل ۱۴۰۸ مولانا

۱	تا به کِی ای شِکَر چو تَنْ‌ بی‌دل و جانْ فَغان کُنم؟	چند زِ برگ ریزِ غَمْ زَرد شوم؟ خَزان کُنم؟
۲	از غَم و اَنْدُهان من، سوختْ درونِ جانِ من	جُمله فروغِ آتشین، تا به کِی‌اَش نَهان کُنم؟
۳	چند زِ دوستْ دشمنی؟ جان شِکَنیّ و تَن زنی؟	چند منِ شکسته دل، نوحهٔ تَنْ به جان کُنم؟
۴	مومنِ عشقَم ای صَنَم نَعْرهٔ عشق می‌زَنَم	هَمچو اسیرَکان زِ غَمْ تا به کِی اَلْاَمان کُنم؟
۵	چون که خیالِ تو سَحَر، سویِ من آید ای قَمَر	چون گُذَرد زِ موجِ خون؟ خاصه که خون فَشان کُنم
۶	سنگ شُد آب از غَمَم، آه، نه سنگ و آهَنَم	کآتَش رویَد از تَنَم، چون که حَدیثِ آن کُنم
۷	ای تبریز شَمسِ دین، با تو قَرین و چون قَرین	دورِ قَمَر اگر هِلَد، با تو یکی قِران کُنم