غزل ۱۴۰۹ مولانا

۱	ای تو بِداده در سَحَر، از کَفِ خویش باده‌‌‌‌‌ام	ناز رها کُن ای صَنَم، راست بگو که داده‌‌‌‌‌ام
۲	گر چه بِرَفتی از بَرَم، آن بِنَرفت از سَرَم	بر سَرِ رَهْ بیا بِبین، بر سَرِ رَهْ فُتاده‌‌‌‌‌ام
۳	چَشمِ بَدی که بُد مرا، حُسنِ تو در حِجاب شُد	دوختَم آن دو چَشم را، چَشمِ دِگَر گُشاده‌‌‌‌‌ام
۴	چون بِگُشاید این دِلَم، جُز به‌‌‌‌‌امیدِ عَهدِ دوست؟	نامهٔ عَهدِ دوست را، بر سَرِ دل نَهاده‌‌‌‌‌ام
۵	زادهٔ اوَّلَم بِشُد، زادهٔ عشقم این نَفَس	من زِ خودم زیادَتَم، زان که دو بار زاده‌‌‌‌‌ام
۶	چون زِ بِلادِ کافِری، عشق مرا اسیر بُرد	هَمچو رَوانِ عاشقان، صاف و لَطیف و ساده‌‌‌‌‌ام
۷	من به شَهی رسیده‌‌‌‌‌ام، زُلفِ خوشش کَشیده‌‌‌‌‌ام	خانهٔ شَهْ گرفته‌‌‌‌‌ام، گرچه چُنین پیاده‌‌‌‌‌ام
۸	از تبریز شَمسِ دین بازبیا، مرا بِبین	مات شُدم زِ عشقِ تو، لیک ازو زیاده‌‌‌‌‌ام