غزل ۱۴۱۰ مولانا

۱	تا که اسیر و عاشق آن صَنَم چو جان شُدم	دیو نِیَم، پَری نِیَم، از همه چونْ نَهان شُدم؟
۲	بُرف بُدَم، گُداختم، تا که مرا زمین بِخورْد	تا همه دودِ دل شُدم، تا سویِ آسْمان شُدم
۳	نیستم از رَوان‌ها، بر حذَرم زِ جان‌ها	جان نکُند حَذَر زِ جان، چیست حَذَر چو جان شُدم؟
۴	آن کِه کسی گُمان نَبُرد، رفت گُمانِ من بِدو	تا که چُنین به عاقِبَت بر سَرِ آن گُمان شُدم
۵	از سَرِ‌ بی‌خودی دِلَم، داد گواهی‌‌‌یی به دست	این دلِ من زِ دست شُد، وانچه بِگُفت آن شُدم
۶	این همه ناله‌هایِ من، نیست زِ من، همه ازوست	کَزْ مَدَدِ میِ لَبَش،‌ بی‌دل و‌ بی‌زبان شُدم
۷	گفت چرا نَهان کُنی عشقِ مرا، چو عاشقی	من زِ برایِ این سُخَن، شُهرهٔ عاشقان شُدم
۸	جان و جهان زِ عشقِ تو، رفت زِ دستْ کارِ من	من به جهان چه می‌کُنم، چون که ازین جهان شُدم؟