غزل ۱۴۱۱ مولانا

۱	گرم دَرآ و دَم مَدِه، باده بیار ای صَنَم	لابهٔ بَنده گوش کُن، گوش مَخار ای صَنَم
۲	فوقِ فَلَکْ مَکانِ تو، جان و رَوانْ رَوانِ تو	هِل طَرَبی که بَرکَند بیخِ خُمار ای صَنَم
۳	این دو حَریفِ دِلْسِتان بادْ قَرینِ دوستان	جیمِ جَمالِ خوبِ تو، جامِ عُقارْ ای صَنَم
۴	مُرغِ دلِ عَلیل را، شَهپَرِ جبرئیل را	غیرِ بهشتِ رویِ تو، نیست مَطارْ ای صَنَم
۵	خَمْرِ عَصیرِ روح را، نیست نَظیر در جهان	ذوقِ کِنارِ دوست را، نیست کِنارْ ای صَنَم
۶	مُعجزِ موسَوی تویی، چون سویِ بَحرِ غَمْ رَوی	از تَکِ بَحرْ بَرجَهَد گَرد و غُبارْ ای صَنَم
۷	جامْ پُر از عُقار کُن، جانِ مرا سوار کُن	زود پیاده را بِبین، گشته سوارْ ای صَنَم
۸	مَرکَبِ من چو میْ بُوَد، هر عَدَمیم شَی بُوَد	موجِبِ حَبْس کَی بُوَد وامِ قِمارْ ای صَنَم؟
۹	هین، که فُزود شورِ من، هم تو بِخوان زَبورِ من	کرد دلِ شَکورِ من، تَرکِ شکارْ ای صَنَم