غزل ۱۴۱۲ مولانا
| ۱ | بیا هر کَس که می‌خواهد که تا با وِیْ گِرو بَندَم | که سنگِ خاره جانْ گیرد، به پیوندِ خداوندم | |
| ۲ | هَمی گفتم به گُل روزی زِهی خَندانْ قَلاووزی | مرا گُل گفت می‌دانی تو باری کَزْ چه می‌خَندم | |
| ۳ | خیالِ شاهِ خوش خویَم، تَبَسُّم کرد در رویَم | چُنین شُد نَسل بر نَسلَم، چُنین فرزندِ فرزندم | |
| ۴ | شَهِ من گفت هر مِسکینْ که عُمرش نیست، من عُمرَم | بدین وَعده منِ مِسکین، امید از عُمر بَرکَندم | |
| ۵ | دلِ من بانگ بر من زد، چه باشد قَدْرِ عُمری خَود؟ | چه مِنَّت می‌نَهی بر من؟ تو خود چندیّ و من چندم؟ | |
| ۶ | شَهی کَزْ لُطف می‌آید، اگر مِنَّت نَهَد شاید | که چاهی پُرحَدَث بودی، مَنَت از زَر دَرآگَندم | |
| ۷ | کَمَر نابَسته در خِدمَت، مرا تاجِ خِرَد داد او | تو خود اندیشه کُن با خَود، چه بَخشَد گَر بِپِیوندم | |
| ۸ | یَقُولُ الْعِشْقُ لی سِرّا تَنافَسْ وَ اغْتَنِمْ بِرّا | وَ لا تَفْجُرْ وَ لا تَهْجُرْ و اِلّا تَبْتَئِسْ، تَنْدَم | |
| ۹ | همه شاهانْ غُلامان را، به خُرسندی ثَنا گفته | همه خَشمِ خداوندی بَرِ من این که خُرسندم | |
| ۱۰ | مَضی فی صَحْوَتَی یَوْمی وَ فاضَ السُّکْرُ فی قَوْمی | فَاَسْرِعْ وَ اسْقِنی خَمْرا حُمَیْرا تُشْبِهُ العَنْدَم | |
| ۱۱ | بیا دَردِه یکی جامی، پُر از شادیّ و آرامی | که بِنْمایَم سَرانجامی، چو مَخْموران بِپُرسَندم | |
| ۱۲ | مَیازارید از خویَم که من بسیار می‌گویم | جهانی طوطیان دارم اگر بسیار شُد قَندَم |
سلام و احترام بسیار
ممنون میشوم اگر بیت شماره ۹ را برایم معنی و تفسیر کنید . متوجه خشم خداوند و خرسندی نمی‌شوم.
سپاس فراوان