غزل ۱۴۱۳ مولانا

۱	کَشید این دلْ گریبانم، به سویِ کویِ آن یارم	دَران کویی که میْ خوردم، گِرو شُد کَفش و دَسْتارم
۲	زِ عقلِ خود چو رفتم من، سَرِ زُلفَش گرفتم من	کُنون در حلقهٔ زُلفَشْ گرفتارم، گرفتارم
۳	چو هر دَم میْ فُزون باشد، بِبین حالَم که چون باشد؟	چُنان میْ‌هایِ صدساله، چُنین عقلی که من دارم
۴	بگوید در چُنان مَستی، نَهان کُن سِر زِ من، رَستی	مسلمانان در آن حالت، چه پنهان مانَد اسرارم؟
۵	مرا می‌گوید آن دِلْبَر که از عاشقْ فَنا خوش تَر	نِگارا چند بِشْتابی؟ نه آخِر اَنْدَرین کارم؟
۶	چو ابرِ نوبهاری منْ چه خوش گِریان و خندانم	ازان میْ های کاری منْ چه خوش بیهوشِ هُشیارم
۷	چو عَنْقا کوهِ قافی را تو پَرّان بینی از عشقش	اگر آن کُهْ خَبَر یابد زِ لَعْلِ یارِ عَیّارم
۸	مَنَم چو آسْمان دوتو، زِ عشقِ شَمسِ تبریزی	بِزَن تو زَخْمه آهسته، که تا بَرنَسْکُلَد تارم