غزل ۱۴۲۳ مولانا
| ۱ | تو تا دوری زِ من جانا چُنین بی‌جانْ همی‌گردم | چو در چَرخَم درآوردی، به گِردَت زان همی‌گردم | |
| ۲ | چو باغِ وصلْ خوش بویَم، چو آبِ صافْ در جویَم | چو اِحْسان است هر سویَم، در این اِحْسان همی‌گردم | |
| ۳ | مرا افتاد کارِ خوش، زِهی کار و شکارِ خوش | چو بادِ نوبهارِ خوش، دَرین بُستان همی‌گردم | |
| ۴ | چه جایِ باغ و بُستانَش؟ که نَفْروشَم به صد جانَش | شُدم من گویِ میدانَش، دَرین میدان همی‌گردم | |
| ۵ | کسی باشد مَلولْ ای جان که او نَبْوَد قبولْ ای جان | مَنَم آلِ رَسول ای جان پَسِ سُلطان همی‌گردم | |
| ۶ | تو را گویم چرا مَستم، زِ لَعْلَش بویْ بُردسْتَم | کُلَندِ عشق در دستم، به گِردِ کان همی‌گردم | |
| ۷ | مَنَم از کیمیایِ جان، چه جایِ دل؟ چه جایِ جان؟ | نه چون تو آسیایِ نان، که گِردِ نان همی‌گردم | |
| ۸ | قَدَح وارَم دَرین دوران، میانِ حَلْقهٔ مَستان | زِ دستِ این به دستِ آن، بِِدین دَسْتان همی‌گردم |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!