غزل ۱۴۲۴ مولانا

۱	بِگُفتم عُذر با دِلْبَر که‌ بی‌گَهْ بود و ترسیدم	جوابَم داد کِی زیرک بِگاهَت نیز هم دیدم
۲	بِگُفتم ای پَسندیده چو دیدی گیر نادیده	بِگُفت او ناپَسندَت را، به لُطفِ خود پَسندیدم
۳	بِگُفتم گر چه شُد تَقصیر، دلْ هرگز نگردیده‌‌ست	بِگُفت آن را هم از من دان، که من از دلْ نگردیدم
۴	بِگُفتم هَجْر خونَم خورْد، بِشْنو آهِ مَهْجوران	بِگُفت آن دامِ لُطفِ ماست کَنْدَر پاتْ پیچیدم
۵	چو یوسُف کِابْنِ یامین را، به مَکْر از دشمنان بِسْتَد	تو را هم مُتَّهَم کردند و من پیمانه دُزدیدم
۶	بِگُفتم روزْ بیگاه است و بَسْ رَهْ دور، گفتا رو	به من بِنْگَر، به رَهْ مَنگر، که من رَه را نَوَردیدم
۷	بِگاه و بیگَهِ عالَم، چه باشد پیشِ این قُدرت؟	که من اسرارِ پنهان را، بَرین اسباب نَبْریدم
۸	اگر عقلِ خَلایِق را همه بر هَمدِگَر بَندی	نیابَد سِرِّ لطفِ ما، مگر آن جان که بُگْزیدم