غزل ۱۴۲۸ مولانا

۱	همه بازان عَجَب مانْدند در آهنگِ پَروازم	کبوتر هَمچو من دیدی؟ که من در جُستنِ بازم
۲	به هر هنگام هر مُرغی، به هر پَرّی‌ هَمی‌پَرَّد	مَگَر من سنگِ پولادم که در پَرواز آغازم
۳	دَهانْ مَگْشایْ‌ بی‌هنگام و می‌تَرس از زبانِ من	زَبانَت گَر بُوَد زَرّین، زبانْ دَرکَش که من گازم
۴	به دُنْبَل دُنْبه می‌گوید مرا نیشیست در باطِن	تو را بِشْکافم، ای دُنْبَل گَر از آغاز بِنْوازم
۵	بِمالَم بر تو من خود را به نرمی، تا شَوی ایمِن	به ناگاهانْت بِشْکافَم، که تا دانی چه فَن سازم
۶	دَهانْ مَگْشای این ساعت، اَزیرا دُنْبَلِ خامی	چو وَقت آید شوی پُخته، به کارِ تو بِپَردازم
۷	کدامین شوخ بُرد از ما، که دیده شوخْ کَردسْتی	چه خوانی دیده پیهی را، که پَس فَرداش بُگْدازم؟
۸	کَمانِ نُطْقِ من بِسْتان، که تیرِ قَهْر می‌پَرَّد	که از مَستی مَبادا تیرْ سویِ خویش اَنْدازم
۹	یکی سوزیست سازنده، عِتابِ شَمسِ تبریزی	رَهَم از عالَمِ ناری، چو با این سوز درسازَم