غزل ۱۴۲۷ مولانا
| ۱ | من از اقلیمِ بالایَم، سَرِ عالَم نمی‌دارم | نه از آبَم، نه از خاکَم، سَرِ عالَم نمی‌دارم | |
| ۲ | اگر بالاست پُراَخْتَر، وَگَر دریاست پُرگوهر | وَگَر صَحراست پُرعَبْهَر، سَرِ آن هم نمی‌دارم | |
| ۳ | مرا گویی ظَریفی کُن، دمی با ما حَریفی کُن | مرا گُفته‌‌ست لاتَسْکُنْ تو را هَمدَم نمی‌دارم | |
| ۴ | مرا چون دایهٔ فَضلَش، به شیرِ لُطف پَروَرده‌‌ست | چو من مَخْمورِ آن شیرم، سَرِ زَمْزَم نمی‌دارم | |
| ۵ | در آن شَربَت که جان سازد، دلِ مُشتاقْ جان بازَد | خِرَد خواهد که دَریازَد، مَنَش مَحْرَم نمی‌دارم | |
| ۶ | ز شادی‌ها چو بیزارم، سَرِ غم از کجا دارم؟ | به غیرِ یارِ دِلْدارم، خوش و خُرَّم نمی‌دارم | |
| ۷ | پِی آن خَمْرِ چون عَنْدَم، شِکَم بر روزه می‌بَندَم | که من آن سَروِ آزادم که بَرگِ غَم نمی‌دارم | |
| ۸ | دَرافتادم در آبِ جو، شُدم شُسته زِرَنگ و بو | زِعشقِ ذوقِ زَخْمِ او، سَرِ مَرهَم نمی‌دارم | |
| ۹ | تو روز و شب دو مَرکَب دان، یکی اَشْهَب یکی اَدْهَم | بر اَشْهَب بَر‌‌‌نمی‌شینَم سَرِ اَدْهَم نمی‌دارم | |
| ۱۰ | جُز این مِنْهاج روز و شب، بُوَد عُشّاق را مَذهَب | که بر مَسْلَک به زیرِ این کُهَن طارَم نمی‌دارم | |
| ۱۱ | به باغِ عشقْ مُرغانَند، سویِ بی‌سویی پَرّان | من ایشان را سُلیمانم، ولی خاتَم نمی‌دارم | |
| ۱۲ | مَنَم عیسیِّ خوشْ خنده، که شُد عالَم به من زنده | ولی نِسْبَت زِ حَق دارم، من از مَریَم نمی‌دارم | |
| ۱۳ | زِ عشقْ این حرف بِشْنیدم، خَموشی راهِ خود دیدم | بگو عِشقا که من با دوستْ لا و لَم نمی‌دارم | |
#دکلمه_غزل_مولانا با صدای #عبدالکریم_سروش دانلود فایل
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!