غزل ۱۴۴۰ مولانا
| ۱ | بِنِه ای سَبز خِنْگِ من، فَرازِ آسُمان‌ها سُم | که بِنْشَست آن مَهِ زیبا، چو صد تَنگِ شِکَر پیشُم | |
| ۲ | روان شُد سویِ ما کوثَر، پُر از شیر و پُر از شِکَّر | بِدَرّان مَشکِ سَقّا را، بِزَن سنگیّ و بِشْکَن خُم | |
| ۳ | یکی آهویِ جان پَرور، بَرآمَد از بیابانی | که شیرِ نَر زِبیم او، زَنَد بر ریگِ سوزانْ دُم | |
| ۴ | همه مَستیم ای خواجه به روزِ عید می‌مانَد | دُهُلْ مَست و دُهُل زَنْ مَست و بیخودْ می‌زَنَد لُم لُم | |
| ۵ | دَرآمَد عقلْ در میدان، سَرِ انگشت در دَندان | که با سَرمَست و با حیران، چه گفتم من که اَلْهاکُم؟ | |
| ۶ | یکی عاقلْ میانِ ما به دارو هم نمی‌یابد | دَرین زنجیرِ مَجنونان، چه مَجنون می‌شود مَردم | |
| ۷ | به نَزدِ من یکی ساغَر، بِه از صد خانه پُرزَر | بِریزم بر تَنِ لاغَر، از آن باده یکی قُمْقُم | |
| ۸ | میانِ روزه دارانْ خَوش، شرابِ عید دَرمی کَش | نه آن مَستی که شب آیی، زِ تَرسِ خَلْق چون کَزْدم | |
| ۹ | بِخور بی‌رَطْل و بی‌کوزه، میی کو بِشْکَنَد روزه | نه زَانگورست و نی شیره، نی از طُزْغو، نی از گندم | |
| ۱۰ | شرابی نی که دَرریزی، سَحَر مَخْمور بَرخیزی | دروغین است آن باده، از آن افتاده کوتَه دُم | |
| ۱۱ | دَهان بَربَند و مَحْرَم شو، به کعبه‌‌‌‌یْ خامُشان می‌رو | پَیاپِی اَنْدَرین مَستی، نه اُشتُر جو و نی جُمْجُم |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!