غزل ۱۴۴۴ مولانا

۱	ای عشق که کردَسْتی تو زیر و زَبَر خوابَم	تا غَرقه شُده‌‌ست از تو، در خونِ جِگَر خوابَم
۲	از کانِ شِکَر جَستن، اَنْدَر شبِ آبِسْتن	بُگْداخت در اندیشه، مانندِ شِکَرْ خوابَم
۳	بی لُطفِ وصالِ او، گشتم چو هِلالِ او	تا شب نَبَرَد هرگز در دورِ قَمَر خوابَم
۴	چون شب بِشَود تاری، با این همه بیداری	با عشقْ‌ همی‌گویم کِی عشق بِبَر خوابَم
۵	چون خوابْ مرا بینَد، بُگُریزد و بِنْشینَد	از من بِرَوَد، آید در شَخصِ دِگَر خوابَم
۶	یاران که چه یاریدم، تنها مَگُذاریدم	چون عشقِ مَلَک بُرده‌‌ست از چَشمِ بَشَر خوابَم
۷	بِنْشین اگری عاشق، تا صُبح دَمِ صادق	با من که‌ نمی‌آید تا صُبح و سَحَر خوابَم