غزل ۱۴۵ مولانا
| ۱ | ای وِصالَت یک زمان بوده، فِراقَت سال‌ها | ای به زودی بار کرده، بر شُتُر اَحْمال‌ها | |
| ۲ | شب شد و درچین زِ هِجرانِ رُخِ چون آفتاب | دَرفُتاده در شبِ تاریک، بَس زِلْزال‌ها | |
| ۳ | چون هَمی‌رفتی به سَکْته‌یْ حیرتی حیران بُدَم | چَشمْ باز و مَن خَموش و می‌شُد آن اِقْبال‌ها | |
| ۴ | وَرنَه سَکْته‌یْ بَخت بودی مَر مرا خود آن زمان | چهره خون‌آلود کردی، بَردَریدی شال‌ها | |
| ۵ | بر سَرِ رَهْ جان و صد جان در شَفاعَت پیشِ تو | در زمانْ قُربان بِکَردی، خود چه باشد مال‌ها؟ | |
| ۶ | تا بِگَشتی در شبِ تاریک، ز آتَش نال‌ها | تا چو اَحوالِ قیامَت دیده شد اَهْوال‌ها | |
| ۷ | تا بِدیدی دل عذابی گونه‌گونه در فِراق | سنگْ خون گِریَد اگر زان بِشْنَود اَحوال‌ها | |
| ۸ | قَدّها چون تیر بُوده، گشته در هِجرانْ کَمان | اشکْ خون‌آلود گشت و جمله دل‌ها، دال‌ها | |
| ۹ | چون دُرُستیّ و تمامیْ شاهِ تبریزی بِدید | در صَفِ نُقصان نشست‌ست از حَیا مِثْقال‌ها | |
| ۱۰ | از برایِ جانِ پاکِ نورپاشِ مَه‌وَشَت | ای خداوند شَمسِ دین تا نَشْکَنی آمال‌ها | |
| ۱۱ | از مَقالِ گوهرینِ بَحرِ بی‌پایانِ تو | لَعْل گشته سنگ‌ها و مِلْک گشته حال‌ها | |
| ۱۲ | حال‌هایِ کامِلانی، کان وَرایِ قال‌هاست | شَرمسار از فَرّ و تابِ آن نَوادر قال‌ها | |
| ۱۳ | ذَرّه‌هایِ خاکِ هامون گَر بیابد بویِ او | هر یکی عَنْقا شود تا بَرگُشایَد بال‌ها | |
| ۱۴ | بال‌ها چون بَرگُشایَد، در دو عالَم نَنْگَرَد | گِردِ خَرگاهِ تو گردد، والِهِ اِجْمال‌ها | |
| ۱۵ | دیدهٔ نُقصانِ ما را خاکِ تبریزِ صَفا | کُحلْ بادا تا بیابد زان بَسی اِکْمال‌ها | |
| ۱۶ | چون که نوراَفْشان کُنی درگاهِ بَخششْ روح را | خود چه پا دارد در آن دَمْ، رونَقِ اَعْمال‌ها | |
| ۱۷ | خود همان بَخشش که کردی، بی‌خَبَر اَنْدَر نَهان | می‌کُند پنهانِ پنهان، جُملهٔ اَفْعال‌ها | |
| ۱۸ | ناگهان بَیضه شِکافَد، مُرغِ مَعنی بَرپَرَد | تا هُما از سایهٔ آن مُرغ گیرد فال‌ها | |
| ۱۹ | هم تو بِنْویس ای حُسام الدّین و می‌خوان مَدحِ او | تا به رَغمِ غَم بِبینی بر سعادتْ خال‌ها | |
| ۲۰ | گرچه دست‌اَفزارِ کارت شد زِ دستَت، باک نیست | دستِ شَمسُ‌الدّین دَهَد مَر پات را خَلْخال‌ها |
معنی شعر چیه؟؟؟؟