غزل ۱۴۶ مولانا
| ۱ | در صَفایِ باده بِنْما ساقیا تو رَنگِ ما | مَحوِمان کُن تا رَهَد هر دو جهان از نَنگِ ما | |
| ۲ | بادِ باده بَرگُمار از لُطفِ خود تا بَرپَرد | در هوا ما را که تا خِفَّت پذیرد سنگِ ما | |
| ۳ | بر کُمَیْتِ میْ تو جان را کُن سَوارِ راهِ عشق | تا چو یک گامی بُوَد بر ما دو صد فرسنگِ ما | |
| ۴ | وارَهان این جانِ ما را تو به رَطْلی میْ از آنْک | خون چَکید از بینی و چَشمِ دلِ آوَنگِ ما | |
| ۵ | ساقیا تو تیزتَر رو، این نمی‌بینی که بَس | می‌دَوَد اَنْدَر عقبْ اندیشه‌هایِ لَنگِ ما؟ | |
| ۶ | در طَرَب اندیشه‌ها خَرسَنگ باشد جان گُداز | از میانِ راه بَرگیرید این خَرسَنگِ ما | |
| ۷ | در نَوایِ عشقِ شَمسُ الدّینِ تبریزی بِزَن | مُطربِ تبریز در پَرده‌یْ عُشاقی چَنگِ ما |
این غزل با غزل قبلی یعنی شما ره ۱۴۵ مخلوط شده اصلاح بفرمایید
درود و سپاس از توجه شما. درست شد.