غزل ۱۴۷ مولانا
| ۱ | آخِر از هِجْران به وَصلَش دَررَسیدَسْتی دِلا | صدهزاران سِرِّ سِرِّ جانْ شِنیدَسْتی دِلا | |
| ۲ | از وَرای پَرده‌ها تو گشته‌یی چون می ازو | پَردهٔ خوبانِ مَه‌رو را دَریدَسْتی دِلا | |
| ۳ | از قَوامِ قامَتَش در قامَتِ تو کَژْ بِمانْد | هَمچو چَنگ از بَهرِ سَروِ تَر خَمیدَسْتی دِلا | |
| ۴ | زان سوی هست و عَدَم چون خاصِ خاصِ خُسروی | هَمچو اِدْبیران چه در هستی خَزیدَسْتی دِلا | |
| ۵ | بازِ جانی، شِسْته‌یی بر ساعِدِ خُسرو به ناز | پای‌ْبَنْدَت با وِیْ است، اَرْچه پَریدَسْتی دِلا | |
| ۶ | وَرْ نباشد پای‌بَنْدَت تا نَپِنْداری که تو | از چُنان آرامِ جان‌ها دَررَمیدَسْتی دِلا | |
| ۷ | بلکه چون ماهی به دریا بلکه چون قالب به جان | در هوایِ عشقِ آن شَهْ آرَمیدَسْتی دِلا | |
| ۸ | چون تو را او شاهْ از شاهانِ عالَم بَرگُزید | تو زِ قرآنِ گُزینَش بَرگُزیدَسْتی دِلا | |
| ۹ | چون لَبِ اِقبال دولَتْ تو گَزیدی باک نیست | گر زِ زَخمِ خشمْ دستِ خود گَزیدَسْتی دِلا | |
| ۱۰ | پایِ خود بر چَرخ تا نَنْهی تو از عِزَّت از آنْک | در رِکابِ صَدرْ شَمسُ اَلْدّینْ دَویدَستی دِلا | |
| ۱۱ | تو ز ِجامِ خاصِ شاهان تا نیاشامی مُدام | کَزْ مُدامِ شَمسِ تبریزی چَشیدَستی دِلا |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!