غزل ۱۴۸ مولانا
| ۱ | از پِیِ شَمسِ حَق و دینْ دیدهٔ گِریانِ ما | از پِیِ آن آفتاب است، اشکِ چون بارانِ ما | |
| ۲ | کَشتیِ آن نوح کِی بینیم هنگامِ وِصال؟ | چونک هستی‌ها نَمانَد از پیِ طوفانِ ما | |
| ۳ | جسمِ ما پنهان شود در بَحرِ باد اوصافِ خویش | رو نِمایَد کَشتیِ آن نوح بَس پنهانِ ما | |
| ۴ | بَحر و هِجْران رو نَهَد در وَصل و ساحل رو دَهَد | پس بِرویَد جُمله عالَم لاله و ریحانِ ما | |
| ۵ | هر چه می‌بارید اکنون دیدهٔ گِریانِ ما | سِرّ آن پیدا کُند صد گُلْشَنِ خندانِ ما | |
| ۶ | شرق و غربِ این زمین از گُلْسِتان یکسان شود | خار و خَس پیدا نباشد، در گُلِ یکسانِ ما | |
| ۷ | زیرِ هر گُلْبُن نِشَسته ماه‌رویی زَهره رُخ | چَنگِ عشرت می‌نَوازَد از پیِ خاقانِ ما | |
| ۸ | هر زمان شُهره بُتی بینی که از هر گوشه‌یی | جامِ میْ را می‌دَهَد در دستِ بادَستانِ ما | |
| ۹ | دیدهٔ نادیدهٔ ما بوسه دیده زان بُتان | تا زِ حیرانی گذشته دیدهٔ حیرانِ ما | |
| ۱۰ | جانِ سودا نَعْره زَن‌ها، این بُتانِ سیم‌بَر | دل گُوَد اَحْسَنْت، عیشِ خوبِ بی‌پایانِ ما | |
| ۱۱ | خاکِ تبریز است اَنْدَر رَغبَتِ لُطف و صَفا | چون صَفایِ کوثر و چون چَشمهٔ حیوانِ ما |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!