غزل ۱۴۹ مولانا
| ۱ | خدمتِ شَمسِ حَق و دین یادگارَت ساقیا | باده گَردان، چیست آخِر دارْدارَت ساقیا؟ | |
| ۲ | ساقیِ گُل رُخ زِ میْ این عقلِ ما را خار نِهْ | تا بِگَردد جُمله گُل، این خارْخارَت ساقیا | |
| ۳ | جامِ چون طاووسْ پَرّان کُن به گِردِ باغِ بَزم | تا چو طاووسی شود این زَهر و مارَت ساقیا | |
| ۴ | کار را بُگْذار، میْ را بار کُن بر اسبِ جام | تا زِ کیوان بُگْذرد، این کار و بارَت ساقیا | |
| ۵ | تا تو باشی در عزیزی‌ها به بَندِ خود دَری | می‌کُند ای سَخت جانْ خاکیّ خوارَت ساقیا | |
| ۶ | چَشمه‌ی رَوّاقِ میْ را نَحْل بُگْشا سویِ عیش | تا ز ِچَشمه‌ی میْ شود هر چَشمْ و چارَت ساقیا | |
| ۷ | عقلِ نامَحرَم بُرون ران تو ز ِخَلْوَت زان شراب | تا نِمایَد آن صَنَم رُخسارِ نارَت ساقیا | |
| ۸ | بی‌خودی از میْ بگیر و از خودی رو بر کِنار | تا بگیرد در کنارِ خویش یارَت ساقیا | |
| ۹ | تو شوی از دست،بینی عیشِ خود را برکِنار | چون بگیرد در بَرِ سیمین کنارَت ساقیا | |
| ۱۰ | گاه تو گیری به بَر در، یار را از بی‌خودی | چونک بی‌خود تَر شُدی، گیرد کنارَت ساقیا | |
| ۱۱ | از میِ تبریز گَردان کُن پَیاپِی رَطْل‌ها | تا بِبُرَّد تارهایِ چَنگِ عارَت ساقیا |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!