غزل ۱۵۰ مولانا
| ۱ | دَردِ شَمسُ اَلدّین بُوَد سرمایهٔ دَرمانِ ما | بی سَر و سامانیِ عشقش بُوَد سامانِ ما | |
| ۲ | آن خیالِ جانْ فَزایِ بَخت سازِ بی‌نَظیر | هم امیرِ مَجْلِس و هم ساقیِ گَردانِ ما | |
| ۳ | در رُخِ جانْ بَخشِ او، بَخشیدنِ جانْ هر زمان | گشته در مَستّیِ جان، هم سَهْل و هم آسانِ ما | |
| ۴ | صد هزاران هَمچو ما در حُسنِ او حیران شود | کَنْدَر آن جا گُم شود، جان و دلِ حیرانِ ما | |
| ۵ | خوش خوش اَنْدَر بَحرِ بی‌پایانِ او غوطی خورَد | تا اَبَدهایِ اَبَد، خود این سَر و پایانِ ما | |
| ۶ | شُکرْ ایزَد را که جُمله چَشمهٔ حیوان‌ها | تیره باشد پیشِ لُطفِ چَشمهٔ حیوانِ ما | |
| ۷ | شَرم آرَد جان و دل، تا سَجده آرَد هوشیار | پیشِ چَشمِ مَستِ مَخْمورِ خوشِ جانانِ ما | |
| ۸ | دیو گیرد عشق را از غُصّه، هم این عقل را | ناگهان گیرد گِلویِ عقلِ آدم سانِ ما | |
| ۹ | پس بَرآرَد نیشِ خونی کَزْ سَرَش خون می‌چَکَد | پس زِ جانِ عقل بُگْشایَد رَگِ شیرانِ ما | |
| ۱۰ | در دَهانِ عقل ریزد خونِ او را بردَوام | تا رَهانَد روح را، از دام و از دَستانِ ما | |
| ۱۱ | تا بِشایَد خدمتِ مَخْدومِ جان‌ها شَمسِ دین | آن قُباد و سَنْجَر و اِسْکَندر و خاقانِ ما | |
| ۱۲ | تا زِ خاکِ پاش بُگْشایَد دو چَشمِ سَر به غَیب | تا بِبینَد حالِ اَوَّلْیان و آخِرْیانِ ما | |
| ۱۳ | شُکرِ آن را سویِ تبریزِ مُعَظَّم رو نَهَد | کَزْ زمینَش می‌بِرویَد نرگس و ریحانِ ما |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!