غزل ۱۴۶۴ مولانا

۱	سَر برمَزَن از هستی، تا راه نگردد گُم	در بادیهٔ مَردان، مَحْو است تو را جُمجُم
۲	در عالَم پُرآتش، در مَحْو سَر اَنْدَرکَش	در عالَمِ هستی بین، نیلین سَرِ چون قاقُم
۳	زیرِ فَلَکِ ناری، در حَلْقهٔ بیداری	هر چند که سَر داری، نه سَر هِلَدَت، نی دُم
۴	هر رنج که دیده‌‌‌ست ‌او، در رنجِ شدید است او	مَحْو است که عید است او، باقی دُهُل و لُم لُم
۵	سَرگشتگیِ حالَم، تو فَهْم کُن از قالَم	کِی هیزُم از آن آتش بَرخوان که‌ وَاِنْ مِنْکُم
۶	کِی رویَد از این صَحرا، جُز لقمهٔ پُرصَفْرا؟	کِی تازَد بر بالا، این مَرکَبِ پَشمینْ سُم؟
۷	وَرْ پَرَّد چون کَرکَس، خاکش بِکَشَد واپَس	هر چیز به اصلِ خود بازآید، می‌دانُم
۸	رو آر گَر انسانی، در جوهرِ پنهانی	کو آبِ حَیات آمد در قالَبِ هَمچون خُم
۹	شَمسُ الْحَقِ تبریزی ما بَیضهٔ مُرغِ تو	در زیرِ پَرَت جوشانْ تا آید وقتِ قُم