غزل ۱۴۶۵ مولانا

۱	ای کرده تو مهمانم، در پیش دَرآ جانم	زان روی که حیرانَم، من خانه‌‌ نمی‌‌دانم
۲	ای گشته زِ تو والِهْ، هم شهر و هم اَهلِ دِهْ	کو خانه؟ نِشانَم دِهْ، من خانه‌‌ نمی‌‌دانم
۳	زان کَس که شُدی جانش، زان کَس مَطَلَب دانش	پیش آ و مَرَنْجانَش، من خانه‌‌ نمی‌‌دانم
۴	وان کَزْ تو بَوَد شورَش، می‌دار تو مَعْذورَش	وَزْ خانه مَکُن دورَش، من خانه‌‌ نمی‌‌دانم
۵	منْ عاشق و مُشتاقم، منْ شُهرهٔ آفاقَم	رَحْم آر و مَکُن طاقَم، من خانه‌‌ نمی‌‌دانم
۶	ای مُطربِ صاحِبْ صَف می‌زَن تو به زَخْمِ کَف	بر راهِ دِلَم این دَف، من خانه‌‌ نمی‌‌دانم
۷	شَمسُ الْحَقِ تبریزم جُز با تو نَیامیزم	می اُفتم و می‌خیزم، من خانه‌‌ نمی‌‌دانم