غزل ۱۴۶۶ مولانا

۱	در عشقِ سُلَیمانی، من هَمدَمِ مُرغانَم	هم عشقِ پَری دارم، هم مَردِ پَری‌خوانَم
۲	هرکس که پَری‌خوتَر، در شیشه کُنم زوتَر	بَرخوانَم اَفْسونَش، حَرّاقه بِجُنبانَم
۳	زین واقعه مَدهوشَم، باهوشم و‌‌ بی‌‌هوشم	هم ناطِق و خاموشَم، هم لوحِ خَموشانَم
۴	فریاد که آن مَریَم، رنگی دِگَر است این دَم	فریاد، کَزین حالَتْ فریاد‌‌ نمی‌‌دانَم
۵	زانْ رنگْ چه‌‌ بی‌‌رنگَم، زانْ طُرّه چو آوَنگَم	زانْ شمعْ چو پروانه، یا رَب چه پَریشانَم
۶	گفتم که‌ مَها جانی، امروزْ دِگَرسانی	گفتا که‌ بُرو، مَنْگَر از دیدهٔ انسانَم
۷	ای خواجه اگر مَردی، تَشویش چه آوردی؟	کَزْ آتشِ حِرصِ تو، پُر دود شود جانَم
۸	یا عاشقِ شَیدا شو، یا از بَرِ ما واشو	در پَرده مَیا با خود، تا پَرده نَگَردانَم
۹	هم خونَم و هم شیرم، هم طِفْلَم و هم پیرم	هم چاکِر و هم میرم، هم اینَم و هم آنَم
۱۰	هم شَمسِ شِکَرریزَم، هم خِطّهٔ تبریزم	هم ساقی و هم مَستم، هم شُهره و پنهانَم