غزل ۱۴۶۷ مولانا

۱	این شکل که من دارم، ای خواجه کِه را مانَم؟	یک لحظه پَری‌شکلَم، یک لحظه پَری‌خوانَم
۲	در آتشِ مُشتاقی، هم جَمعَم و هم شَمعَم	هم دودم و هم نورم، هم جمع و پَریشانَم
۳	جُز گوشِ رَبابِ دل، از خشمْ نَمالَم من	جُز چَنگِ سعادت را، از زَخمه نَرنجانَم
۴	چون شِکَّر و چون شیرم، با خود زَنَم و گیرم	طَبعَم چو جُنون آرَد، زَنجیرْ بِجُنبانَم
۵	ای خواجه چه مُرغَم من، نی کَبکَم و نی بازَم	نی خوبَم و نی زشتَم، نی اینَم و نی آنَم
۶	نی خواجهٔ بازارم، نی بُلبُلِ گُلْزارم	ای خواجه تو نامَمْ نِهْ، تا خویش بِدان خوانَم
۷	نی بنده نه آزادم، نی مومْ نه پولادم	نی دل به کسی دادم، نی دِلبَرِ ایشانَم
۸	گَر در شَرَم و خیرم، از خود نه‌‌‌‌‌ام ‌از غیرم	آن‌سو که کَشَد آن کَس، ناچار چُنان رانَم