غزل ۱۴۷۸ مولانا
| ۱ | اَلْمِنَّهُ لِلَهْ که زِ پیکار رَهیدیم | زین وادیِ خَم در خَم پُرخار رَهیدیم | |
| ۲ | زین جانِ پُر از وَهْم کَژْاندیشه گُذشتیم | زین چَرخُ پُر از مَکْرِ جِگَرخوار رَهیدیم | |
| ۳ | دُکّانِ حَریصانْ به دَغَلْ رَختِ همه بُرد | دُکّانْ بِشِکَستیم و از آن کارْ رَهیدیم | |
| ۴ | در سایهٔ آن گُلْشَنِ اِقْبال بِخُفتیم | وَزْ غَرقهٔ آن قُلْزُمِ زَخّار رَهیدیم | |
| ۵ | بی اسبْ همه فارِس و بی‌‌میْ همه مَستیم | از ساغَر و از مِنَّتِ خَمّار رَهیدیم | |
| ۶ | ما توبه شِکَستیم و بِبَستیم دو صد بار | دیدیم مَهِ توبه، به یک بار رَهیدیم | |
| ۷ | زان عیسیِ عُشّاق و زِ اَفْسونِ مَسیحَش | از عِلَّت و قارورِه و بیمار رَهیدیم | |
| ۸ | چون شاهِدِ مَشهور بیاراست جهان را | از شاهِد و از بَردهٔ بُلْغار رَهیدیم | |
| ۹ | ای سال چه سالی تو، که از طالِع خوبَت | زَافْسانهٔ پار و غَمِ پیرار رَهیدیم | |
| ۱۰ | در عشقْ زِ سه روزه و از چِلّه گُذشتیم | مَذْکور چو پیش آمد، از اَذْکار رَهیدیم | |
| ۱۱ | خاموش کَزین عشق و ازین عِلْمِ لَدُنّیش | از مدرسه و کاغذ و تکرار رَهیدیم | |
| ۱۲ | خاموش کَزین کان و از این گنجِ اِلهی | از مَکْسَبه و کیسه و بازار رَهیدیم | |
| ۱۳ | هین، خَتمْ بَرین کُن، که چو خورشید بَرآمَد | ازحارِس و از دُزد و شبِ تار رَهیدیم |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!