غزل ۱۴۷۷ مولانا
| ۱ | از اوَّلِ امروز، چو آشفته و مَستیم | آشفته بگوییم، که آشفته شُدسْتیم | |
| ۲ | آن ساقیِ بَدمَست که امروز دَرآمَد | صد عُذر بِگُفتیم، وَزان مَستْ نَرَستیم | |
| ۳ | آن باده که دادی تو و این عقلْ که ما راست | مَعْذور هَمی‌‌دار، اگر جامْ شِکَستیم | |
| ۴ | امروزْ سَرِ زُلفِ تو مَستانه گرفتیم | صد بار گُشادیمَش و صد بار بِبَستیم | |
| ۵ | رِنْدانِ خَرابات بِخوردند و بِرَفتند | ماییم که جاوید بِخوردیم و نِشَستیم | |
| ۶ | وَقت است که خوبانْ همه در رَقص دَرآیَند | اَنْگشت‌زنان گشته که از پرده بِجَستیم | |
| ۷ | یک لحظه بَلانوشِ رَهِ عشق قَدیمیم | یک لحظه بلی‌گویِ مُناجاتِ اَلَسْتیم | |
| ۸ | از گفتِ بلی صبر نداریم، اَزیرا | بِسْرشته و بَررُستهٔ سَغْراقِ اَلَسْتیم | |
| ۹ | بالا همه باغ آمد و پَستیْ هَمِگی گنج | ما بوالْعَجَبانیم، نه بالا و نه پَستیم | |
| ۱۰ | خاموش که تا هستیِ او کرد تَجَلّی | هستیم بدان‌سانْ که ندانیم کِه هستیم | |
| ۱۱ | تو دست بِنِه بر رَگِ ما خواجه حَکیما | کَزْ دست شُدسْتیم، بِبین تا زِ چه دستیم | |
| ۱۲ | هرچند پَرَستیدنِ بُت مایهٔ کُفر است | ما کافرِ عشقیم گَرین بُت نَپَرستیم | |
| ۱۳ | جُز قِصّهٔ شَمسُ الْحَقِ تبریز مگویید | از ماهْ مگویید، که خورشیدپَرَستیم |
#دکلمه_غزل_مولانا با صدای #عبدالکریم_سروش دانلود فایل
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!