غزل ۱۴۷۹ مولانا

۱	آن خانه که صد بار دَرو مایِدِه خوردیم	بر گِردِ حَوالی گَهِ آن خانه بِگَردیم
۲	ماییم و حَوالی گَهِ آن خانهٔ دولت	ما نِعْمَتِ آن خانه فراموش نکردیم
۳	آن خانهٔ مَردی است و دَرو شیردلانند	از خانهٔ مَردی بِگُریزیم چه مَردیم؟
۴	آن جا همه مَستی‌‌‌ست ‌و بُرونْ جُمله خُمار است	آن جا همه لُطفیم و دِگَر جا همه دَردیم
۵	آن جا طَرَب انگیزتَر از بادهٔ لَعْلیم	وین جا بَد و رُخْ زردتَر از شیشهٔ زَردیم
۶	آن جایْ به گَرمی همه خورشیدِ تَموزیم	وین جایْ به سَردی همه چون بَهمنِ سَردیم
۷	آن جا همه آمیخته چون شِکَّر و شیریم	وین جا همه آویخته در جنگ و نَبَردیم
۸	آن جا شَهِ شطرنجِ بِساطِ دو جهانیم	وین جا همه سَرگشته‌تر از مُهرهٔ نَرْدیم
۹	چَرخی‌‌‌ست ‌کَزان چَرْخ چو یک بَرقْ بِتابَد	بر چَرخْ بَرآییم و زمین را بِنَوَردیم