غزل ۱۴۸۴ مولانا
| ۱ | بِشْکَن قَدَحِ باده که امروز چُنانیم | کَزْ توبه شِکَستنْ سَرِ توبه شِکَنانیم | |
| ۲ | گَر باده فَنا گشت، فَنا بادهٔ ما بَسْ | ما نیکْ بَدانیم گَرین رنگ ندانیم | |
| ۳ | باده زِ فَنا دارد آن چیز که دارد | گَر باده بِمانیم، از آن چیز نَمانیم | |
| ۴ | از چیزیِ خود بُگْذر ای چیز، به ناچیز | کین چیز نه پَرده‌ست؟ نه ما پَرده دَرانیم؟ | |
| ۵ | با غَمْزهٔ سَرمَستِ تو میریم و اسیریم | با عشقِ جوان بَختِ تو، پیریم و جوانیم | |
| ۶ | گفتی چه دهی پَند؟ وَزین پَند چه سود است؟ | کان نَقْشْ که نَقّاش اَزَل کرد، هَمانیم | |
| ۷ | این پَندِ من از نَقْشِ اَزَل هیچ جدا نیست | زین نَقْشْ بدان نَقْشِ اَزَلْ فرق ندانیم | |
| ۸ | گفتی که جُدا مانده‌یی از بَرِ معشوق | ما در بَرِ معشوق زِ انْدُه در اَمانیم | |
| ۹ | معشوقْ درختی‌‌‌ست که ما از بَرِ اوییم | از ما بَرِ او دور شود، هیچ نمانیم | |
| ۱۰ | چون هیچ نمانیم، زِ غَم هیچ نَپیچیم | چون هیچ نَمانیم، هم اینیم و هم آنیم | |
| ۱۱ | شادی شود آن غَمْ که خوریمَش چو شِکَر خوش | ای غَم بَرِ ما آی، که اِکْسیرِ غَمانیم | |
| ۱۲ | چون بَرگ خورَد پیله، شود بَرگْ بَریشَم | ما پیلهٔ عشقیم، که بی‌‌بَرگِ جهانیم | |
| ۱۳ | ماییم در آن وقت که ما هیچ نمانیم | آن وقت که پا نیست شود، پایْ دَوانیم | |
| ۱۴ | بَستیم دَهانِ خود و باقیِّ غَزَل را | آن وقت بگوییم، که ما بَسته دَهانیم |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!