غزل ۱۴۸۷ مولانا

۱	امروزْ چُنانم که خَر از بار ندانم	امروزْ چُنانم که گُل از خار ندانم
۲	امروزْ مرا یارْ بدان حالْ زِ سَر بُرد	با یارْ چُنانم که خود از یار ندانم
۳	دی باده مرا بُرد زِ مَستی به دَرِ یار	امروزْ چه چاره؟ که دَر از دار ندانم
۴	از خوف و رَجا پارْ دو پَر داشت دلِ من	امروزْ چُنان شُد که پَر از پار ندانم
۵	از چهرهٔ زارِ چو زَرَم بود شِکایَت	رَستَم زِ شِکایَت، چو زَر از زار ندانم
۶	از کارِ جهانْ کور بُوَد مَردمِ عاشق	اما نه چو من خود که کَر از کار ندانم
۷	جولاههٔ تَردامَنِ ما تار بِدَرّید	می گفت زِ مَستی که‌‌تر از تار ندانم
۸	چون چَنگَم، از زَمزَمهٔ خود خَبَرم نیست	اسرار‌‌ هَمی‌‌گویم و اسرار ندانم
۹	مانندِ تَرازو و گَزَم من، که به بازار	بازار‌‌ هَمی‌‌سازم و بازار ندانم
۱۰	در اِصْبَعِ عشقم، چو قَلَمْ‌‌ بی‌‌خود و مُضْطَر	طومارْ نِویسَم من و طومار ندانم