غزل ۱۴۹۱ مولانا

۱	خَلْقان همه نیک‌اَند جُز این تَنْ که گُزیدیم	که از سَفَهَش بَسْ سَرِ انگشتْ گَزیدیم
۲	گَر هیچ گُریزی، بِگُریز از هَوَسِ خویش	زیرا همه رنج از هَوَسِ بیهُده دیدیم
۳	وَاللّهْ که مَفَرّی به جُز از فَرِّ رُخَش نیست	کَنْدَر خُضَر و گُلْشَنِ او می‌نِگَریدیم
۴	هر روز که بَرخیزی، رو پاکْ بِشویی	آن سویْ دو، ای دل که گَهِ دَرد دَویدیم
۵	آن سوی که در ساعتِ دشوار دلِ خَلْق	آید که‌ خدایا همه مُحتاج و مُریدیم
۶	هر دانه که چیدیم، همه دامِ بَلا بود	سویِ تو پَراِشْکَسته و تَن خَسته پَریدیم

0 پاسخ

آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟
در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!