غزل ۱۴۹۲ مولانا
| ۱ | بارِ دِگَر از راهْ سویِ چاه رَسیدیم | وَزْ غُربَتِ اجسامْ به اَللّه رَسیدیم | |
| ۲ | با اسپْ بِدان شاه کسی چون نَرَسیده‌ست | ما اسپ بِدادیم و بِدان شاه رَسیدیم | |
| ۳ | چون ابر بَسی اشکْ دَرین خاک فَشاندیم | وَزْ ابر گُذشتیم و بِدان ماه رَسیدیم | |
| ۴ | ای طَبْل زَنان نوبَتِ ما گشت، بِکوبید | وِیْ تُرک بُرون آ، که به خَرگاه رَسیدیم | |
| ۵ | یک چند چو یوسُفْ به بُنِ چاهْ نِشَستیم | زان سَر رَسَن آمد، به سَرِ چاه رَسیدیم | |
| ۶ | ما چند صَنَم پیشِ مُحَمَّد بِشِکَستیم | تا در صَنَمِ دِلْبَرِ دِلْخواه رَسیدیم | |
| ۷ | نزدیک‌تر آیید که از دور رَسیدیم | وَ احْوال بِپُرسید، که از راه رَسیدیم |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!