غزل ۱۴۹۳ مولانا
۱ | ما عاشق و سَرگشته و شَیدایِ دِمشْقیم | جان داده و دل بَستهٔ سودایِ دِمشْقیم | |
۲ | زان صُبحِ سعادت که بِتابید از آن سو | هر شام و سَحَر، مَستِ سَحَرهای دِمشْقیم | |
۳ | بر بابِ بَریدیم، که از یارْ بُریدیم | زان جامِعِ عُشّاق به خَضْرایِ دِمشْقیم | |
۴ | از چَشمهٔ بونْواس مَگَر آب نخوردی؟ | ما عاشقِ آن ساعِدِ سَقّایِ دِمشْقیم | |
۵ | بر مُصْحَفِ عُثمانْ بِنَهَم دست به سوگند | کَزْ لولویِ آن دِلْبَر، لالایِ دِمشْقیم | |
۶ | از بابِ فَرَج دوری و از بابِ فَرادیس | کِه داند کَنْدَر چه تماشایِ دِمشْقیم؟ | |
۷ | بر رَبوه بَرآییم، چو در مَهدِ مَسیحیم | چون راهِبْ سَرمَست زِ حَمرایِ دِمشْقیم | |
۸ | در نیرَبِ شاهانه بِدیدیم درختی | در سایهٔ آن شِسته و دَروایِ دِمشْقیم | |
۹ | اَخْضَر شُده میدان و بِغَلطیم چو گویی | از زُلفِ چو چوگان، که به صَحرایِ دِمشْقیم | |
۱۰ | کِی بیمَزه مانیم، چو در مَزّه درآییم؟ | دروازهٔ شرقیِّ سُوَیدای دِمشْقیم | |
۱۱ | اَنْدَر جَبَلِ صالِحْ کانی است زِ گوهر | زان گوهرْ ما غَرقهٔ دریایِ دِمشْقیم | |
۱۲ | چون جَنَّت دنیاست دِمشق از پِیِ دیدار | ما مُنْتَظِرِ رویتِ حَسنایِ دِمشْقیم | |
۱۳ | از روم بِتازیم، سوم بار سویِ شام | کَزْ طُرّهٔ چون شام، مُطَرّایِ دِمشْقیم | |
۱۴ | مَخْدومی شَمسُ اْلحَقِ تبریز گَر آن جاست | مولایِ دِمشْقیم و چه مولایِ دِمشْقیم |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!