غزل ۱۴۹۵ مولانا

۱	اگر تو نیستی در عاشقی خام	بیا، مَگْریز از یارانِ بَدنام
۲	تو آن مُرغی که مَیلِ دانه داری	نباشد در جهانْ یک دانه‌‌ بی‌‌دام
۳	مَکُن ناموس و با قَلّاش بِنْشین	که پیشِ عاشقانْ چه خاص و چه عام
۴	اگر ناموسْ راهِ تو بگیرد	بِکُش او را و خونَش را بیاشام
۵	که این سودا، هزاران ناز دارد	مَکُن ناز و بِکَش ناز و بیارام
۶	حَریفا اَنْدَر آتشْ صبر می‌کُن	که آتشْ آب می‌گردد به اَیّام
۷	نشان دِهْ راهِ خُمخانه که مَستم	که دادم من جهانی را به یک جام
۸	برادر کویِ قَلّاشان کُدام است؟	اگر دَر بَسته باشد، رفتم از بام
۹	به پیشِ پیرِ میخانه بِمیرم	زِهی مَرگ و زِهی بَرگ و سَرانجام