غزل ۱۴۹۶ مولانا

۱	چه دیدم خوابْ شب، کِامْروز مَستم؟	چو مَجنونانْ زِ بَندِ عقلْ جَستم
۲	به بیداری مَگَر من خواب بینم	که خوابَم نیست تا این دَرد هستم
۳	مَگَر من صورتِ عشقِ حقیقی	بِدیدم خواب، کو را می‌پَرَستم؟
۴	بیا، ای عشق کَنْدَر تشنْ چو جانی	به اِقْبالَت زِ حَبْس تَنْ بِرَستم
۵	مرا گفتی‌ بِدَر پَرده، دَریدَم	مرا گفتی‌ قَدَح بِشْکَن، شِکَستم
۶	مرا گفتی‌ بِبُر از جُمله یاران	بِکَندم از همه دلْ در تو بَستم
۷	مرا دل خسته کردی، جُرمَم این بود	که از مُژگانْ خیالَت را بِخَستم
۸	بِبَر جانِ مرا، تا در پَناهَت	دو دَستَک می‌زَنَم، کَزْ جان بَسَستم
۹	چه عالَم‌هاست در هر تارِ مویَت؟	بِیَفشانْ زُلف، کَزْ عالَم گُسَستم
۱۰	که در هفتم زمین با تو بُلندم	که در هفتم فَلَک،‌‌ بی‌‌رُوتْ پَستم