غزل ۱۵۰۵ مولانا
| ۱ | یکی مُطرب همی‌خواهم دَرین دَم | که نَشْناسَد زِ مَستی زیر از بَم | |
| ۲ | حَریفی نیز خواهم غَم گُساری | زِ بی‌خویشی نَدانَد شادی از غم | |
| ۳ | همه اَجْزایِ او مَستی گرفته | مُبَدَّل گشته از اولادِ آدم | |
| ۴ | مُسلمانی مُنَوَّر گشته از وِیْ | مُسَلَّم گشته از هستی مُسَلَّم | |
| ۵ | چو با نُه کَس بیاید بِشْمُری دَهْ | دَهِ تو نُه بُوَد از دَهْ یکی کم | |
| ۶ | خدایا نوبَتیّ مَست بفْرست | که ما از میْ دُهُل کردیم اِشْکَم | |
| ۷ | دُهُل کوبان بُرون آییم از خویش | که ما را عَزمِ ساقی شُد مُصَمَّم | |
| ۸ | دُهُل زَن گَر نباشد عیدْ عید است | جهانْ پُرعید شُد وَاللّهُ اَعْلَم | |
| ۹ | پَراکنده بخواهم گفت امروز | چه گوید مَردِ دَرهَم جُز که دَرهَم؟ | |
| ۱۰ | مَگَر ساقی بِبَندابَد دَهانَم | ازان جام و از آن رَطْلِ دَمادَم | |
| ۱۱ | مُرادم کیست زین‌ها؟ شَمسِ تبریز | اَزیرا شَمس آمد جانِ عالَم |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!