غزل ۱۵۰۹ مولانا
| ۱ | سَفَر کردم به هر شهری دَویدم | چو شهرِ عشقْ منْ شهری ندیدم | |
| ۲ | ندانستم زِ اوَّلْ قَدْرِ آن شهر | زِ نادانی بَسی غُربَت کَشیدم | |
| ۳ | رَها کردم چُنان شِکَّرسِتانی | چو حیوانْ هر گیاهی می‌چَریدم | |
| ۴ | پیاز و گَنْدنا چون قومِ موسی | چرا بر مَنّ و سَلْوی بَرگُزیدم؟ | |
| ۵ | به غیرِ عشق آوازِ دُهُل بود | هر آوازی که در عالَمْ شنیدم | |
| ۶ | از آن بانگِ دُهُل از عالَم کُل | بدین دنیای فانی اوفْتیدم | |
| ۷ | میانِ جان‌‌ها جانِ مُجَرَّد | چو دل بی‌پَرّ و بی‌پا می‌پَریدم | |
| ۸ | از آن باده که لُطف و خنده بَخْشَد | چو گُل بی‌حَلْق و بی‌لَب می‌چَشیدم | |
| ۹ | نِدا آمد زِ عشقْ ای جان سَفَر کُن | که من مِحْنَت‌سَرایی آفریدم | |
| ۱۰ | بَسی گفتم که من آنجا نخواهم | بَسی نالیدم و جامه دَریدم | |
| ۱۱ | چُنانْک اکنون زِ رفتن می‌گُریزم | از آنجا آمدن هم می‌رَمیدم | |
| ۱۲ | بِگُفت ای جان بُرو هرجا که باشی | که من نزدیکْ چون حَبْلُ الْوَریدم | |
| ۱۳ | فُسون کرد و مرا بَسْ عشوه‌‌ها داد | فُسون و عشوۀ او را خَریدم | |
| ۱۴ | فُسونِ او جهان را بَرجَهانَد | کِه باشم من؟ که من خود ناپَدیدم | |
| ۱۵ | زِ راهَم بُرد وان‌گاهَم به رَه کرد | گَر از رَهْ می‌نَرَفتم می‌رَهیدم | |
| ۱۶ | بگویم چون رَسی آنجا وَلیکِن | قَلَم بِشْکَست چون اینجا رَسیدم |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!