غزل ۱۵۱۳ مولانا

۱	اگر سَرمَست اگر مَخْمور باشم	مَهِل کَزْ مَجْلِسِ تو دور باشم
۲	رُخَم از قبله جانْ نور گیرد	چو با یادِ تو اَنْدَر گور باشم
۳	قَرارم کِی بُوَد خود در تَکِ گور	چو بر دَمگاهِ نَفْخِ صور باشم؟
۴	صد اَفْسَنْتین و داروهایِ نافِع	تویی جان را چو من رَنْجور باشم
۵	شَوَم شیرین زِ لُطفِ گوهرِ تو	اگر چون بَحْر تَلْخ و شور باشم
۶	اگر غَم هَمچو شبْ عالَم بگیرد	بَرآ ای صبح تا مَنْصور باشم
۷	تویی روز و مَنَم اِسْتاره روز	عَجَب نَبْوَد اگر مَشْهور باشم
۸	به من شادند جُمله‌یْ روزجویان	چو پیش آهنگِ چونْ تو نور باشم
۹	مرا مَخْمور می‌داری نه از بُخْل	ولی تا ساکِن و مَسْتور باشم
۱۰	بدان مَسْتور می‌داری چو حوتَم	که تا از عَقربَتْ مَهْجور باشم
۱۱	چه غم دارم زِ نیشِ عَقرب ای ماه؟	چو غَرقِ شَهْد چون زنبور باشم
۱۲	خَمُش کردم وَلیکِن عشق خواهد	که پیشِ زَخْمه‌‌‌‌اش طُنْبور باشم