غزل ۱۵۱۴ مولانا

۱	خداوندا مَدِه آن یار را غم	مَبادا قامَتِ آن سَرو را خَم
۲	تو می‌دانی که جانِ باغِ ما اوست	مَبادا سَروِ جانْ از باغِ ما کَم
۳	همیشه تازه و سَرسَبز دارَش	بر او اَفْشانْ کَرامَت‌‌ها دَمادَم
۴	مُعَظَّم دارَش اَنْدَر دین و دنیا	به حَقِّ حُرمَتِ اسمایِ اَعْظَم
۵	وجودش در بَنی آدم غَریب است	بِدو صد فَخْر دارد جانِ آدم
۶	مُخَلَّد دار او را هَمچو جَنَّت	که او جَنّات ِجَنّات است مُبْهَم
۷	زِ رنج اَنْدَرون و رنجِ بیرون	مُعافَش دار یا رَبّ و مُسَلَّم
۸	جهانْ شاد است وز او صد شُکر دارد	که عیسی شُکرها دارد زِ مَریَم
۹	دُعاهایی که آن در لب نیاید	که بر اَجْزایِ روح است آن مُقَسَّم
۱۰	مُجاب و مُسْتجابَش کُن پِیِ او	که تو داناتَری وَاللّهُ اَعْلَم