غزل ۱۵۱۶ مولانا

۱	چه نزدیک است جانِ تو به جانم	که هر چیزی که اندیشی بِدانَم
۲	ضَمیرِ هَمدِگَر دانند یاران	نباشم یارِ صادق گَر نَدانَم
۳	چو آبِ صاف باشد یارْ با یار	که بِنْمایَد دَرو عکسِ بَنانَم
۴	اگر چه عامه هم آیینه‌هایند	که بِنْمایَد دَرو سود و زیانَم
۵	وَلیکِن آن به هر دَم تیره گردد	که او را نیست صَیقل‌‌‌های جانَم
۶	ولی آیینه عارف نگردد	اگر خاکِ جهان بر وِیْ فَشانَم
۷	ازین آیینهْ رویِ خود مَگَردان	که می‌گوید که جانَت را اَمانَم
۸	من و گفتِ من آیینه‌‌‌‌ست جان را	بِیابَد حالِ خویشْ اَنْدَر بَیانَم
۹	خَمُش کُن تا به ابرو و به غَمْزه	هزاران ماجَرا بر وِیْ بِخوانَم