غزل ۱۵۲ مولانا
۱ | دوش آن جانانِ ما، اُفتان و خیزانْ یک قَبا | مَست آمد با یکی جامی پُر از صِرفِ صَفا | |
۲ | جامِ میْ میریخت رَه رَه، زان که مَستِ مَست بود | خاکِ رَه میگشت مَست و پیشِ او میکوفت پا | |
۳ | صد هزاران یوسُف از حُسنَش چو من حیران شُده | ناله میکردند کِی پیدایِ پنهانْ تا کجا؟ | |
۴ | جان به پیشَش در سُجود از خاکِ رَه بُد بیش تَر | عقلْ دیوانه شُده نَعره زَنان که مَرحَبا | |
۵ | جَیبها بِشْکافته آن خویشتن داران زِ عشق | دل سَبُک مانندِ کاه و رویها چون کَهْرُبا | |
۶ | عالَمی کرده خَرابه، از برایِ یک کِرِشْم | وَزْ خُمارِ چَشمِ نرگس، عالَمی دیگر هَبا | |
۷ | هوشیارانْ سَر فِکَنده جُمله خود از بیم و ترس | پیشِ او صَفها کَشیده بیدُعا و بیثَنا | |
۸ | وان که مَستانِ خُمارِ جادویِ اویَنْد نیز | چون ثَنا گویند کَزْ هستی فُتادَسْتَند جُدا؟ | |
۹ | من جَفاگَر بیوَفا جُستم که هم جامَم شود | پیشِ جامِ او بِدیدَم، مَستْ اُفتاده وَفا | |
۱۰ | تُرک و هِنْدو مَست و بَدمَستی هَمیکردند دوش | چون دو خَصْمِ خونیِ مُلْحِد دلِ دوزَخ سِزا | |
۱۱ | گَهْ به پایِ هم دِگَر چون مُجرمانِ مُعْتَرِف | میفُتادَنْدی به زاری، جان سِپار و تَن فِدا | |
۱۲ | باز دستِ هم دِگَر بِگْرِفته آن هُندو و تُرک | هر دو در رو میفُتادند پیشِ آن مَه رویِ ما | |
۱۳ | یک قَدَح پُر کرد شاه و داد ظاهر آن به تُرک | وَزْ نَهان با یک قَدَح میگفت هِنْدو را بیا | |
۱۴ | تُرک را تاجی به سَر کایْمان لَقَب دادم تو را | بر رُخِ هِنْدو نَهاده داغْ کاین کُفراست،ها | |
۱۵ | آن یکی صوفی مُقیمِ صومعهیْ پاکی شُده | وین مُقامِر در خَراباتی نَهاده رَختها | |
۱۶ | چون پدید آمد زِ دور آن فِتنهٔ جانهایِ حور | جامْ در کَف، سُکْر در سَر، رویْ چون شَمسُ الضُّحی | |
۱۷ | ترسِ جان در صومعه اُفتاد زان تَرساصَنَم | میْ کَش و زُنّار بسته، صوفیانِ پارسا | |
۱۸ | وان مُقیمانِ خَراباتی، از آن دیوانهتر | میشِکَستند خُمِّها و میفِکَندند چَنگ و نا | |
۱۹ | شور و شَرّ و نَفْع و ضَرّ و خوف و اَمْن و جان و تَن | جُمله را سیلاب بُرده، میکَشانَد سویِ لا | |
۲۰ | نیم شب چون صُبح شُد آواز دادند مُوْذِنان | اَیُّهَا الْعُشّاقُ قُومُوا وَاسْتَعِدّوا لِلصَّلا |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!