غزل ۱۵۵۲ مولانا
۱ | ما آفَتِ جانِ عاشقانیم | نی خانه نشین و خانه بانیم | |
۲ | اَنْدَر دلِ تو اگر خیال است | می پنْداری که ما ندانیم؟ | |
۳ | اسرارِ خیالها نه ماییم؟ | هر سودا را نه ما پَزانیم؟ | |
۴ | دلها بَرِ ما کبوترانند | هر لحظه به جانِبی پَرانیم | |
۵ | تَن گفت به جان ازین نشانْ کو؟ | جان گفت که سَر به سَر نِشانیم | |
۶ | آخِر تو به گُفتِ خویش بِنْگَر | کَنْدَر دَهَنِ تو مینِشانیم | |
۷ | هر دَم بَغَلِ تو را گرفته | در راحت و رَنجْ میکَشانیم | |
۸ | تا آتش و آب و بادْطَبْعی | ما باده خاکیاَت چَشانیم | |
۹ | وانگاه دَهانِ تو بِشوییم | آن جا بِرَسی که ما نَهانیم | |
۱۰ | چون رَختِ تو در نَهان کَشیدیم | آن گَهْ بینی که ما چه سانیم | |
۱۱ | چون نَقْشِ تو از زمین بِبُردیم | دانی که عَجایِبِ زمانیم | |
۱۲ | هر سو نِگَری زمان نَبینی | پس لاف زنی که لامَکانیم | |
۱۳ | هم رَنگِ دِلَت شود تَنِ تو | در رَقْص آیی که جُمله جانیم | |
۱۴ | لَب بر لَبِ ما نَهی تو بیلب | اِقْرار کُنی که هم زَبانیم | |
۱۵ | ای شَمسُ الدّین و شاهِ تبریز | از بَندگیاَت شَهَنْشَهانیم | |
۱۶ | ما آفَتِ جانِ عاشقانیم | نی خانه نشین و خانه بانیم |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!