غزل ۱۵۸۴ مولانا
| ۱ | هر کِه گوید کان چراغِ دیده‌‌ها را دیده‌‌‌‌اَم | پیش من نِهْ دیده‌‌‌‌اش را کِامْتِحانِ دیده‌‌‌‌اَم | |
| ۲ | چَشمِ بَد دور از خیالَش دوشِمان بَسْ لُطف کرد | من پَسِ گوش از خَجالَت تا سَحَر خاریده‌‌‌‌اَم | |
| ۳ | گر چه او عَیّار و مَکّار است گِردِ خویش تن | از میانِ رَختِ او من نَقْدها دُزدیده‌‌‌‌اَم | |
| ۴ | پایْ از دُزدی کَشیدم چون که دست از کار شُد | زان که دُزدی دُزدتَر از خویشتن بِشْنیده‌‌‌‌اَم | |
| ۵ | جُمله مُرغان به پَرّ و بالِ خود پَرّیده‌اند | من زِ بال و پَرِّ خود بی‌بال و پَرْ پَرّیده‌‌‌‌اَم | |
| ۶ | من به سنگِ خود همیشه جامِ خود بِشْکَسته‌‌‌‌ام | من به چَنگِ خود همیشه پَرده‌‌‌‌اَم بِدْریده‌‌‌‌ام | |
| ۷ | من به ناخُن‌‌‌هایِ خود هم اصلِ خود بَرکَنده‌‌‌‌ام | من زِ ابرِ چَشمِ خود بر کِشتِ جانْ باریده‌‌‌‌ام | |
| ۸ | ای سِیَه دل لاله بر کِشتم چرا خَندیده‌یی | نوبَهارت وانِمایَد آنچه من کاریده‌‌‌‌ام | |
| ۹ | چون بهارم از بهارِ شَمسِ تبریزیْ خَدیو | از دَرونَم جُمله خنده وَزْ بُرونْ زاریده‌‌‌‌ام | |
| ۱۰ | هر کِه گوید کان چراغِ دیده‌‌ها را دیده‌‌‌‌اَم | پیش من نِهْ دیده‌‌‌‌اش را کِامْتِحانِ دیده‌‌‌‌اَم |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!