غزل ۱۵۸۵ مولانا

۱	ای جهانِ آب و گِل تا من تو را بِشْناختم	صد هزاران مِحْنَتِ و رنج و بَلا بِشْناختم
۲	تو چَراگاهِ خَرانی نی مُقامِ عیسی‌یی	این چَراگاهِ خَران را من چرا بِشْناختم؟
۳	آبِ شیرینَم ندادی تا که خوانْ گُسترده‌یی	دست و پایم بَسته‌یی تا دست و پا بِشْناختم
۴	دست و پا را چون نَبَندی؟ گاهْواره‌ت خوانْد حَق	دست و پا را بَرگُشایم پاگُشا بِشْناختم
۵	چون درخت از زیرِ خاکی دست‌‌ها بالا کُنم	در هوایِ آن کسی کَزْ وِیْ هوا بِشْناختم
۶	ای شکوفه تو به طِفْلی چون شُدی پیرِ تمام؟	گفت رَستَم از صِبا تا من صَبا بِشْناختم
۷	شاخْ بالا زان رَوَد زیرا زِ بالا آمده‌‌‌‌ست	سویِ اصلِ خویش یازَم کَاصْل را بِشْناختم
۸	زیر و بالا چند گویم؟ لامَکان اصلِ من است	من نه از جایَمْ کجا را از کجا بِشْناختم
۹	نی خَمُش کُن در عَدَم رو در عَدَم ناچیز شو	چیزها را بین که از ناچیزها بِشْناختم

#sonnet_translation
#John_Arberry
Rumi quotes, Rumi sonnet, Rumi words, Rumi Poetry

۱- O world of water and clay, since I knew you I have known a myriad tribulations and pains.

۲- You are the pasturage of asses, not the abode of Jesus; why have I known this pasturage of asses?

۳- You first spread the table, then gave me sweet water; you bound me hand and foot, so that I knew hand and foot.

۴- Why should you not bind hand and foot, seeing God called you a cradle?

۵- Like a tree I lift up my hands from the earth in desire for that One from whom I knew desire.

۶- “O cluster, how is it that in childhood you become like a perfect old man?” Answer came, “I escaped from youthful passion when I knew the zephyr.”

۷- The branch goes upwards because it came from above; I hasten towards my origin, because I know my origin.

۸- How long shall I speak of “below” and “above”? Placelessness is my origin, I am not of place, for I know whence place comes.

۹- No, be silent, depart into nonexistence, become naught in nonexistence; behold, how I know things from no-things!