غزل ۱۵۸۷ مولانا

۱	عِشوه دادَسْتی که من در‌‌ بی‌وَفایی نیستم	بَسْ کُن آخِر بَسْ کُن آخِر روستایی نیستم
۲	چون جُدا کردی به خَنْجَر عاشقان را بَند بَند	چون مرا گویی که دربَندِ جُدایی نیستم؟
۳	من یکی کوهَم زِ آهنْ در میانِ عاشقان	من زِ هر بادی نگردم من هوایی نیستم
۴	من چو آب و روغَنَم هرگز نیامیزم به کَس	زان که من جانِ غَریبَم این سَرایی نیستم
۵	ای در اندیشه فرورفته که آوَه چون کُنم؟	خود بگو من کَدخُدایم من خدایی نیستم
۶	من نگویم چون کُنم دریا مرا تا چون بَرَد	غَرقه‌‌‌‌اَم در بَحْر و دربَندِ سَقایی نیستم
۷	در غَمِ آنَم که او خود را نمِایَد‌‌ بی‌حِجاب	هیچ اَنْدَربَندِ خویش و خودنِمایی نیستم