غزل ۱۵۸۸ مولانا

۱	من سَرِ خُم را بِبَستم باز شُد پَهلویِ خُم	آن که خُم را ساخت هم او می‌شناسَد خویِ خُم
۲	کوزه‌‌ها محتاجِ خُمّ و خُمِّ‌‌ها محتاجِ جو	در میانِ خُم چه باشد؟ آنچه دارد جویِ خُم
۳	مَستیانِ بَس پَدید و خُمِّ‌شان را کَس ندید	عالَمی زیر و زَبَر پیچان شُده از بویِ خُم
۴	گَر نبودی بویِ آن خُمْ در دِماغِ خاص و عام	پس به هر مَحْفِل چرا دارند گفت و گویِ خُم
۵	بویِ خُمَّش خَلْق را در کوزه فُقّاع کرد	شُد هزاران تُرک و رومی بَنده و هِنْدویِ خُم
۶	جادُوی بر خُم نِشینَد می‌دَواند شهر شهر	جادُوان را ریش خندی می‌کُند جادویِ خُم
۷	در سَرِ خود پیچ ای دل مَست و‌‌ بی‌خود چون شراب	همچُنین می‌رو خَراب از بویِ خُم تا رویِ خُم
۸	تا بِبینی ناگهانْ مَستی رَمیده از جهان	نزد خُم ای جانِ عَمَّم که مَنَم خالویِ خُم
۹	روی از آن سو کُن کَزین سو گفت‌وگو را راه نیست	چون زِ شش‌سو وارَهیدی بازیابی سویِ خُم