غزل ۱۵۸۹ مولانا
| ۱ | چَشمْ بُگْشا جان نِگَر کِشْ سویِ جانان می‌بَرَم | پیشِ آن عیدِ اَزَل جانْ بَهرِ قُربان می‌بَرَم | |
| ۲ | چون کبوترخانه جان‌‌ها از او مَعْمور گشت | پس چرا این زیره را من سویِ کرمان می‌بَرَم؟ | |
| ۳ | زان که هر چیزی به اَصْلَش شاد و خندان می‌رَوَد | سویِ اَصلِ خویشْ جان را شاد و خندان می‌بَرَم | |
| ۴ | زیرِ دندان تا نیایَد قَندْ شیرین کِی بُوَد؟ | جانِ همچون قَند را من زیر دندان می‌بَرَم | |
| ۵ | تا که زَر در کان بُوَد او را نباشد رونَقی | سویِ زَرگَر اندک اندک زودش از کان می‌بَرَم | |
| ۶ | دودِ آتشْ کُفر باشد نورِ او ایمان بُوَد | شمعِ جان را من وَرایِ کُفر و ایمان می‌بَرَم | |
| ۷ | سویِ هر ابری که او مُنْکِر شود خورشید را | آفتابی زیرِ دامَنْ بَهرِ بُرهان می‌بَرَم | |
| ۸ | شَمس تبریز اَرْمغانم گوهرِ بَحرِ دل است | من زِ شَرمِ جانِ پاکَت هَمچو عُمّان می‌بَرَم |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!