غزل ۱۵۹ مولانا
| ۱ | ای زِ مِقْدارَت هزاران فَخرْ بی‌مِقْدار را | دادِ گُلْزارِ جَمالَتْ جانِ شیرین، خار را | |
| ۲ | ای مُلوکانِ جهانِ روحْ بر دَرگاهِ تو | در سُجود افتادگان و مُنتَظِر مَر بار را | |
| ۳ | عقل از عقلی رَوَد، هم روحْ روحی گُم کُند | چون که طُنْبوری زِ عشقَت بَرنَوازَد تار را | |
| ۴ | گَر زِ آبِ لُطفِ تو نَم یافتی گُلْزارها | کَس ندیدی خالی از گُل، سال‌ها گُلزار را | |
| ۵ | مَحو می‌گردد دِلَم در پَرتوِ دِلْدارِ من | می‌نَتانَم فَرق کردن از دِلَم دِلْدار را | |
| ۶ | دایِما فَخْر است جان را از هوایِ او چُنان | کو زِ مَستی می‌نَدانَد فَخْر را و عار را | |
| ۷ | هست غاری، جانِ رُهبانانِ عشقَت مُعْتَکِف | کرده رَهبانِ مُبارک پُر زِ نور این غار را | |
| ۸ | گَر شود عالَم چو قیر از غُصّهٔ هِجْرانِ تو | نَخْوَتی دارد که اَنْدَرنَنْگَرد مَر قار را | |
| ۹ | چون عَصایِ موسی بود آن وَصلْ اکنون مار شُد | ای وِصالِ موسی وَش اَنْدَررُبا این مار را | |
| ۱۰ | ای خداوندْ شَمسِ دین از آتشِ هِجْرانِ تو | رَشکِ نورِ باقی است، صد آفرین این نار را |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!